Koniec świata

W czasie weekendu nasz dom znowu na chwilę przeżył chyba już ostateczny w tym roku najazd gości. Tym razem odwiedziła mnie siostra mojego taty, moja matka chrzestna zresztą.
Nie wiem ... chyba niezbyt jej się u nas podobało. Cały czas pytała jak ja sobie tutaj radzę i czy nie czuję się  na tym naszym końcu świata bardzo samotna. Stara chałupa, bez wygód do których przyzwyczajeni są ludzie z miasta. A my nawet porządnego telewizora nie mamy ... :) nam niepotrzebny ...

Cóż ... odpowiadałam zgodnie z prawdą że niezbyt mnie ciągnie do ludzi, chyba nie była do końca przekonana. Oprowadziłam gości po okolicy, skosztowali wody mineralnej i odjechali prowadzeni skrzeczącą nawigacją, która zresztą wywiodła ich "w pole" kiedy do mnie jechali.

W tym roku pózno szykujemy drewno. Z racji tego że tydzień swojego urlopu Święty musiał poświęcić na obieganie mnie w chorobie, w drugim wyjechaliśmy wypoczynkowo. Teraz każdy przyjazd do domu poświęca na cięcie i rąbanie. Nie ma tych dni zbyt wiele, tylko 4 w miesiącu więc praca idzie opornie. On rąbie, ja układam i pomagam jak mogę, ale mogę bardzo niewiele ponieważ znowu dokuczają mi stawy.  Ogólnie samopoczucie mam bardzo kiepskie, co tu dużo gadać, nie lubię jesieni. Nigdy nie lubiłam.

Oczywiście podobają mi się czerwieniejące i złote liście na drzewach, babie lato, czas zbiorów i posumowań lata, zapełnianie piwniczki. Niestety każdy jesienny dzień przybliża nas do zimy, która oczywiście też jest piękna. Kiedy nasypie bielutkiego puchu i przykryje śnieżną kołderką okoliczne lasy. Niestety jej cały urok tryska kiedy przychodzi zmagać się codziennie z łopatą, odśnieżanie górki na którą najczęściej nie daje się wyjechać, zamarzającymi rurami, noszeniem opału, rozpoczynanie dnia od wskakiwania w 2 polary i rozpalanie w piecach. Ale ... ale, narzekam i narzekam, jednak wcale a wcale nie chciałabym wrócić do ciepłego mieszkanka w blokach.O wiele łatwiej by się nam żyło gdyby Święty  był na miejscu. Jednak tutaj nie budują wysokościowców i chwała Bogu ...tyle marudzenia.

Wczoraj wybraliśmy się do lasu, jesień to przecież pora grzybów. Tyle że w tym roku wyjątkowo sucha. W naszych stronach nie padało już przeszło miesiąc. Wybraliśmy się bardziej spacerowo, o dziwo udało się uzbierać kilka "siniaków" i moich ulubionych rydzów. Rydze od razu usmażyliśmy na masełku. Były przepyszne. Reszta suszy się na słoneczku, akurat na wigilijną kolację wystarczy. Mam jeszcze trochę zapasów z zeszłego roku.

Kozy powoli tracą mleko. Koniec zatem z serami. Doję teraz co drugi dzień. Czuję że do rui zupełnie się zasuszą. Dodatkowo nie wiem co się z nimi dzieje, są agresywne w stosunku do siebie i tłuką się nie na żarty. Na noc zamykane są w osobnych boksach, w dzień pilnuję żeby nie zrobiły sobie krzywdy. Kilka razy musiałam interweniować kiedy rogate bardzo dokuczały Lusi. Skończył się więc spokój i harmonia w moim małym stadzie co mnie bardzo martwi.

Ogród jeszcze kwitnie ...

Dwuletni powojnik Tangucki oszalał,  kwitnie nieprzerwanie od lipca ....

Dojrzewają ostatnie pomidory, w tym roku wyjątkowo słodkie i prawie zupełnie bez pestek

I jabłka, wszędzie jabłka ...

Dostałam od Moni z bloga http://powr-t.blogspot.com wyróżnienie. Bardzo dziękuję, ale nie bardzo wiem co mam z tym fantem zrobić :)
Czytam wiele blogów które zasługują na najwyższe uznanie, szczególnie koleżanek które zajmują się różnego rodzaju rękodzielnictwem, inne mają piękne domy, jeszcze inne dzielne osoby zajmują się na szeroką skalę hodowlą zwierząt lub własnych upraw. Im szczególnie należy się podziw i uznanie. Ja ... no cóż ... nie mam specjalnie żadnych zdolności artystycznych, moje kozy to raczej maskotki, pupilki do głaskania. Ogródek z roku na rok pomniejsza swoje gabaryty.
Tak sobie żyję na tej naszej górce ...dla niektórych zdaje się być ona końcem świata ...