Styczeń

Zbieram się do napisania tego posta żeby jakoś nowy rok zainaugurować. To już piąty rok jak zaczęłam prowadzić bloga, kawałek czasu. Miałam zamiar wspominkowy post napisać, ale chyba odłożę to na inną okazję.
Od Sylwestra mieliśmy gości praktycznie do wczoraj. Córka wpadła jak po ogień, trzy dni, nie wiem kiedy minęły i nadszedł czas rozstania, a za nim przyszedł smutek i czas na przemyślenia, bo jak wiadomo małe dzieci mały kłopot, a duże jeszcze większy. W domu znowu cicho i pusto. Syn całe popołudnie spędza na odrabianiu lekcji i swoich sprawach. Tak więc siedzę i rozmyślam. Nie wiem dlaczego tak jest od wielu lat u nas, że zimowy czas nie jest dobry. Zazwyczaj wyskakują jakieś problemy, które w końcu i tak się pewnie rozwiążą, ale nerwów napsują i wprowadzają mnie w kiepski nastrój. I ta zima, nie zima, pochmurna i ciemna, też nie pomaga w pozytywnym myśleniu. W ogródku na pociechę kwitną żółte prymulki i bazie się pojawiły na drzewach. Kury znoszą jaja jakby wiosna była. Mała liliputka którą kupiłam w sierpniu na jarmarku okazała się kogutkiem na krótkich nóżkach i właśnie uczy się piać. Tak więc stan drobiowy na dzień dzisiejszy to dziewięć kurek, dwa dorosłe koguty i śmieszny liliput. Lis na razie odpuścił i od października całe towarzystwo jest w komplecie. Jeden duży kogut musi skończyć wkrótce w garnku, chociaż odwlekałam chwilę egzekucji. Niestety, nasza przyjaźń się skończyła i przestaliśmy się lubić. Ostatnio skoczył na mnie, czego wcześniej nie robił, na tyle dotkliwie że mam dwa ogromne siniaki na nogach. Niewdzięcznik jeden. Kozy coraz grubsze, zaczynają polegiwać. Wkrótce pierwsze maluchy pojawią się na świecie. Dzidziol nadal jest grzecznym i spokojnym kozłem, co mnie ogromnie cieszy. Pamiętam jak Bolek rozwalał wszystko co napotkał na swojej drodze. Za to kozy, jak to baby bywają humorzaste, wczoraj Hanka z Luśką tłukły się na tyle  poważnie, że poraniły sobie głowy i musiałam interweniować.
A jutro odwiedzi mnie Jola z Jolinkowa. Po raz kolejny będę miała okazję porozmawiać "na żywo" z osobą, którą poznałam przez bloga. Bardzo się cieszę na to spotkanie.

Zimowe kozy

Piąta zima w górach, a jeszcze tak ciepło nigdy nie było o tej porze roku. Od wczoraj wieje halny przynosząc masy ciepłego powietrza. Śniegu już niewiele zostało. Wiatr duje w kominach, a na termometrze 10 stopni. Aura przypomina bardziej Wielkanoc niż Święta Bożego Narodzenia. Korzystając zatem z pięknej pogody wypuściłam dziś nasze kozie towarzystwo na łąkę. Zdziwiłam się bardzo ponieważ kozy nie nawykłe biegać w grudniu po pagórach. Z pewnym ociąganiem jednak zaczęły wspinać się na wyższe wzniesienia, a po chwili pasły się na zielono brązowej murawie jakby to wrzesień był, a nie czas zimowy.
A ja jak zwykle w święta kręcę się, nie bardzo mogąc sobie znaleźć miejsce w tym nic nie robieniu, bo nawykłam jednak do bardziej aktywnej czynności ruchowej.

Tak więc przedstawiam Wam zimowe kozy w wydaniu wiosennym mając jednak nadzieję na kawałek przyzwoitej zimy w nadchodzącym roku.

Luśka,  której już co nieco się przytyło od lata ;)

Dzidziol przyjaciel wszystkich, wesołek i zawsze blisko ludzi.

Hanka, stanowczo woli męskie towarzystwo, moje sprawowanie opieki nad nią, to jest karmienie, pielęgnację i pojenie traktuje jako "większe zło". Natomiast święty może ją głaskać do woli, jemu podtyka łeb na czochranie. Mnie tylko toleruje ;) 

Luśka po raz kolejny. Pieszczocha i moja pupilka. Nasza pierwsza koza.

Jadzia, nadal przywódczyni stadka. Koza przewidywalna, bardzo "przytulaśna", chodząca łagodność do ludzi. Grzebie w kieszeniach, obgryza guziki. skoczna i bardzo, bardzo wesoła. No i Fifi, córka Jadzi. Cały czas z mamą. Wejdzie wszędzie tam gdzie wydawało by się nie możliwe i wciśnie nawet w najmniejszą szczelinę. Bardzo nie przewidywalna "wariatka". Ciągle trzeba ją ratować z opresji.

Świąteczny czas

Ogarnęłam się  i parę dni  temu przestałam bojkotować Święta. Jednak tradycja to tradycja i tak jak moja mama, mama świętego, babcie, prababcie i miliony innych kobiet wzięłam się z pewnym ociąganiem za to, co do mnie należy. Tak więc piszę do Was znad pierożka i makowca, życząc Wam Moi Drodzy Czytelnicy Wszystkiego Dobrego, nie tylko w trakcie nadchodzących dni. Szczęśliwego Nowego Roku, żeby spełniły się w nim wszystkie Wasze marzenia.
Pozdrawiam i do napisania wkrótce.

Grudzień

I tak minął sobie kolejny miesiąc mojego nie pisania na blogu. Nie mam o czym?  zawsze się coś dzieje, życie się toczy jak zwykle, raz na górze, raz na dole, raz pod wozem, a raz na nim.  Tylko czasami człowieka taka blokada dopada.
No, ale nie o tym miałam. Na górkę oczywiście zima przyszła, nie myślcie sobie że nie. Śniegu nie ma zbyt wiele, ale trzyma się całkiem i mimo kilku godzinnej temperatury plusowej w ciągu dnia, wcale nie ma zamiaru się stopić. Może nie jest to zima do jakiej przyzwyczaiłam się w ostatnich latach, ale nie powiedziała jeszcze ostatniego słowa, wszak dopiero się zaczyna. Tak więc auto na dole od tygodni dwóch, a może nawet trzech, piece huczą całą parą, zwierzyna porosła zimowym futerkiem i grzeje się najczęściej w obórce. A ja skarmiam to całe towarzystwo i zaczynam się zastanawiać na czym to moje życie upływa. A może by tak wyjechać do ciepłych krajów i przyjąć nowe priorytety ? Mam doła ? chyba nie do końca. Tak tylko rozważam, szczególnie rano kiedy ciemnym świtem zaczynam swój dzień świstaka. Gazetka (koniecznie Tesco- najlepiej się palą) drewienka cieńsze, grubsze, uff znowu wygrałam walkę o ogień. Potem rutynowo, dziecko na busa wyekspediować. Już jasno, więc trzeba nałożyć uszatkę i zobaczyć co słychać w obórce.. Kot zresztą w tym czasie trzeciego śniadania się domaga. Wszak jako jedyny wstaje ze mną po ciemku i dzielnie towarzyszy udając wesołka,  robiąc przewrotki pod moimi nogami np. kiedy z kopą wielką siana próbuję bez upadku po lodzie wylawirować do obórki. Tak zaczynam dzień świstaka, w podobny sposób zresztą go kończąc.

Za chwilę trochę się odmieni, minie kolejny rok, jakieś uszka w barszczu będą pływały, jakiś karp straci życie, a potem stos nikomu już nie potrzebnych, smutnych choinek wyląduje na śmietnikach. Tak święta, tuż, tuż ... mija kolejny rok ... wystrzelą szampany

Listopad

Czytam posty na Waszych blogach i zastanawiam się nad tym, jak łatwo niektórym osobom przychodzi pisanie notek na blogu. A ja od jakiegoś czasu nie mogę zebrać myśli żeby sklecić tutaj kilka słów. Ostatnio napisałam posta,  niestety przez przypadek chciałam edytować wpis i skasowałam. W zasadzie nic tam ciekawego nie było, ale notka "wyparowała" i już nie miałam weny aby ją odtworzyć.
Na górce życie toczy się swoim rytmem wyznaczanym przez pory roku. Pogodziłam się już z szarościami i jesienią. Połowa listopada prawie za nami. Jeśli mam być szczera to chyba bym wolała odrobinę śniegu. Przynajmniej przykryłby smutny zbrązowiały i szary świat. Aura za oknem w tym roku w miarę łaskawa chociaż nie obraziłabym się za więcej chwil ze słońcem. Zostałam sama z Młodym ponieważ święty znowu "na wygnaniu" w stolicy. Przyzwyczaiłam się przez te osiem miesięcy do jego obecności i niezbyt fajnie się czuję wiedząc, że znowu jestem sobie "sterem i okrętem".  Może chociaż zima okaże się łaskawa i oszczędzi mi "przygód", no ale życie bez przygód byłoby nudne, więc pewnie jakieś niespodzianki wyskoczą, jak zawsze. Nie ma co wyprzedzać faktów.
Na razie muszę się przyzwyczaić do swojej samotni i przestawić na trochę inne funkcjonowanie, co za tym idzie będę miała więcej ruchu, a ruch to zdrowie. Za chwilę sama siebie przekonam, że w sumie fajnie, że święty wyjechał :). Oczywiście żartuję, ale życie w naszym kraju niestety nie pozostawia nam wielu wyborów.

Moje dziewczyny już niestety mleczka nie dają. Sery które ostatnio pokazałam na blogu były faktycznie tymi ostatnimi. Ponieważ mleka z dnia na dzień było coraz mniej w szybkim czasie udało mi się je całkowicie zasuszyć. Mam nadzieję, że Dzidziol spisał się na medal i końcem zimy pojawią się na świecie małe Dzidziolowe dzieciaki. Wszystko na to wskazuje, pod koniec września bujnie rozwijało się "kozie życie erotyczne" i mam nadzieję, że coś z tych igraszek wyszło.
Z drobiowej ferajny zostało 10 kurek i dwa koguty. Reszta zaginęła w tajemniczych okolicznościach. Już sama nie wiem do końca czy lis był sprawcą, czy może człowiek, który "potrzebował pilnie" moich kur. A może pół na pół. Sprawa pewnie się kiedyś wyjaśni. Ogólnie dziwne rzeczy działy się na naszej górce wczesną jesienią. Nie złapaliśmy człowieka przez którego znowu zaczęłam się bać wychodzić po zmroku z domu, a który plądrował po obejściu. Nie zginęło zupełnie nic cennego, były to raczej złośliwe wybryki, ale nabawiłam się przez niego niezłej nerwicy. Nie wiem czy jeszcze wróci, mam nadzieję że nie. W związku z zaistniałymi incydentami mam teraz koło domu istne "eldorado". Lampy czujnikowe biją na odległość, a sąsiedzi chyba pomyśleli, że zwariowaliśmy. Monitoring też mamy.
Tyle wieści z górki.
Pozdrawiam serdecznie Wszystkich czytelników którzy do mnie zaglądają. Dziękuję że czytacie moje posty, komentujecie, odwiedzacie wirtualnie i pozostawiacie miłe komentarze. Do napisania ...
  

Podsumowanie koziego sezonu

Październik zbliża się ku końcowi, a ja nadal przerabiam  mleko. W tym roku dziewczyny nie mają ochoty się zbyt szybko zasuszyć. W zeszłym roku o ile sobie przypominam w końcu sierpnia już było właściwie po mleku. Inna sprawa że chorowałam i trochę z musu zaczęłam je zasuszać.  Podsumowując sezon mleczny 2013 należał do udanych. Jestem dużo bogatsza w wiedzę praktyczną i teoretyczną dotyczącą przetwarzania mleka. Pierwsze próby zrobienia sera dojrzewającego wyszły bardzo obiecująco. Co prawda dopiero za kilka tygodni będę wiedziała czy zrobiłam produkt który zadowoli mnie i moją rodzinę, ale tyle to już poczekamy. Z musu przejęłam też stanowisko "wędzarniczego", do tej pory robił to święty, zazwyczaj kiedy miał więcej czasu w niedzielę. Nauczyłam się i ja. Chociaż muszę przyznać, że wędzenie w zimnym dymie wcale nie jest taką prostą sprawą. Szczególnie kiedy trzeba obsługiwać palenisko na wolnej przestrzeni bez zadaszenia. Dzisiaj wędziłam od rana w deszczu, kilka razy ogień wygasł całkowicie. Niestety nadal muszę się zadowolić zwykłą beczką i kawałkiem rury. Mam nadzieję że na przyszły sezon jednak wędzarnia, taka jaka mi się marzy powstanie.

Do mojego małego stadka przybył Dzidziol i Hania. Zobaczymy jak się koziołek spisał dopiero pod koniec zimy lub wiosną. Od tego zależy czy zostanie z nami jeszcze w przyszłym roku. Z Hani, alpejskiej kozy jestem też bardzo zadowolona. Ma dobry charakter, pyszne mleko i szybko zaprzyjaźniła się z pozostałymi kozami. Z tegorocznych maluchów została tylko córka Jadzi, niesforna Fifi, która wszystko na to wskazuje pewnie wkrótce przejmie przywództwo po mamie. Jest zadziorna, bardzo pewna siebie jak na niespełna 8-miesięczną kozę.  Chciałabym w przyszłości rozbudować obórkę żeby móc trzymać większe stadko, no ale zobaczymy jak się dalej wszystko potoczy. Kozy to nie tylko zabawne komunikatywne zwierzaki. To przede wszystkim wiele obowiązków. Karmienie, pojenie, wyrzucanie obornika, który narasta ani się człowiek obejrzy. Wieczne naprawianie ogrodzeń no i oczywiście niszczycielstwo. Mimo zabezpieczeń, siatek i płotów koza i tak znajdzie sobie drogę żeby zjeść nam nasz ulubiony z trudem wypielęgnowany krzaczek lub drzewko. Dlatego dawno porzuciłam mrzonki o pięknym ogrodzie. Oczywiście nie oznacza to że w koło domu nic nie rośnie. Mam kwiaty, krzewy i inne rośliny. Zostało jednak tylko to z czego kozy nie zdążyły poogryzać kory lub to co odrasta na wiosnę i walczy o przetrwanie. Cóż, nie można mieć wszystkiego. Mam kozy, nie mam ogrodu. Niszczycielstwo zazwyczaj przybiera na sile o tej porze roku ponieważ na łąkach nie ma już zbyt wiele roślin, którymi zadowalają się kozy. Za wszelką siłę starają się więc wtargnąć do ogródka. Nie będę wymieniać co zjadły, bo chyba łatwiej by było napisać czego nie lubią :)

Jakiś czas temu po rozważeniu wszystkich za i przeciw zdecydowałam się zarejestrować kozy.  Kiedy kupowałam pierwszą z nich nie miałam pojęcia że jest obowiązek rejestracji tych zwierząt. Długo wahałam się czy zakolczykować moje dziewczyny. Długo by opisywać moje rozważania i rozterki z tym związane. To temat być może kiedyś na kolejny wpis. W każdym razie moje dziewczyny mają "piękne" ozdoby w uszach i już tak będzie musiało zostać. 

Zostawiam zdjęcie jeszcze pachnących serów i uciekam zobaczyć co słychać w obórce. Pozdrawiam. 

Niedziela

Nareszcie doczekaliśmy się kilku ciepłych dni. Taką jesień muszę przyznać to i ja nawet lubię. Rano mgła otula wszystko jak okiem sięgnąć, ok 10 wyłania się piękne słońce, a koło południa można już nawet spacerować w krótkim rękawku. Szkoda tylko, że tak mało  ciepła tej jesieni, a jeśli wierzyć w prognozy ma się robić coraz chłodniej.
Trzeba wykorzystać ten czas maksymalnie. Wybraliśmy się więc na wycieczkę. Celem miało być zebranie dzikiej róży na wino. Patrząc na smętne miny kóz zamkniętych w zagrodzie udało mi się "przekabacić" świętego żeby je zabrać do góry. Nie było łatwo, ponieważ uważał że rozejdą się nam po okolicy i szukaj wiatru w polu. Wypuściłam  jednak towarzystwo z zagrody i w drogę. Na początku nie były chętne iść za nami, jednak w miarę oddalania się od domu zaczęły się bardzo pilnować.

Początek wspinaczki. W oddali uważniejszy obserwator dostrzeże dach naszego domu.

Kozy dzielnie maszerują. Co prawda trwa to dość długo ponieważ muszą chwytać co smaczniejsze kąski. Jak zwykle Dzidziol trzyma się blisko mnie, a Hania zawsze pozostaje na końcu.

Pokonaliśmy już najbardziej strome zbocze. Przed nami roztaczały się takie widoki.

Tam daleko majaczą Tatry po słowackiej stronie. Niestety zdjęcie robione telefonem pod słońce, więc nie bardzo widać. Ale uwierzcie na słowo, są tam :)

Idziemy dalej. Niestety róży bardzo mało, święty rozczarowany.  Za to jakie widoki :)
Zwalniamy trochę, dajemy towarzystwu najeść się napotkanych roślin i krzewów.

Po dłuższej chwili zbieramy się znowu do drogi. Róży jak nie było tak nie ma. Mijamy zagajnik. Kozy niezbyt chętnie, ale nadal idą za nami.

Wreszcie naszym oczom ukazuje się polana a na niej taki widok.

Mamy ogromną ochotę kontynuować wycieczkę, cały czas z nadzieją że znajdziemy więcej krzaków owoców dzikiej róży na wino. Zresztą widoki są piękne. Niebawem mam też nadzieję spotkać stado kóz i owiec które właściciel wypasa na tych terenach.

Niestety w pewnym momencie nasza Jadzia, przywódczyni robi w tył zwrot i uznaje że dalej nie idzie. Wszystkie kozy podążają za nią. Cóż było robić, z pewnym ociąganiem i my zawróciliśmy. Spotkaliśmy je na słonecznej polance gdzie pasły się w najlepsze. Święty z barku róży zajął się zbieraniem głogu a ja rozkoszowałam się widokami i ciepłem promieni słonecznych.

W międzyczasie odnalazł nas Filip który dołączył do wycieczki.

A nawet zebrało mu się na zabawę.

A potem w przeciągu bardzo krótkiej chwili zaszło słońce, powiał chłodny wiaterek i trzeba było wracać do domu.

A  przed domem na tarasie czekała na nas koteczka która na razie jest za mała na takie wycieczki.

Nadal mi szkoda lata i bardzo żałuję że to chyba ostatnia taka piękna, ciepła i słoneczna niedziela w tym roku. Może zima okaże się łaskawa ?


Dziękuję Wszystkim miłym czytelniczką za porady w sprawie koteczki. Ma się dobrze, poznała już podwórko i śmiga po całym obejściu. Jest ciekawska, bardzo przyjacielska, odważna i miła. Biegunka ustąpiła po podaniu leków. Niestety nadal ma problemy z kuwetą. Ma swoją osobistą ponieważ Filip  i załatwia swoje potrzeby na zewnątrz. Cóż, może wkrótce się nauczy.