Ochłodzenie

Nie lubię poniedziałków po wyjezdzie świetego. Młody w szkole. Znowu sama. Czy lubię samotność ? Oczywiście że lubię, ale nie zawsze i nie taką.
Po południu pewnie będzie już dużo lepiej. Od lat żyjemy od wyjazdu do przyjazdu i nie jest to nowością. Ale poniedziałkowy poranek, szczególnie taki jak dzisiaj, kiedy z oknem ciemno, pada deszcz nie jest fajnym początkiem tygodnia.

Mam sporo pracy w ogrodzie i w domu, powinnam wrócić do przetworów jabłkowych, napalić w piecach a snuję się z kubkiem dawno już ostygłej kawy i na nic nie mam ochoty. Nakarmiłam kozy, dziś nie wytkną nosa z obory. Delikatne i rozpuszczone te moje panienki ... pada ... stoimy i wyjadamy zapasy siana  na zimę ...  niech jedzą, na zdrowie. Sypnęłam im owsa więcej niż zwykle. Może po południu się rozpogodzi i nabiorą ochoty na spacer.

Weekend jak każdy kiedy święty jest w domu upłynął intensywnie i pracowicie. Kilka godzin zajęło cięcie i układanie drewna. I tak jeszcze nie skończyliśmy. W międzyczasie wędziliśmy mięso w beczce. Potem sprzątanie obory przed zimą. Urosła ogromna sterta obornika z którą nie bardzo wiemy co zrobić w tej chwili. Są plany na orkę i zrobienie dużego ogrodu warzywnego w przyszłym roku. Nie wiem co z tych planów wyjdzie ... raczej nauczyłam się nie planować.

Poszliśmy na strych powynosić trochę letnich sprzętów których nie można zostawić na zimę koło domu. Jak zwykle siadłam na starej skrzyni wśród pajęczyn i zaczęliśmy marzyć o zrobieniu pokoju, lub dwóch na górze. Marzenia fajna rzecz ... czasami się spełniają ...
W kącie zauważyłam łopatę do śniegu ... tak, tak już niedługo koleżanko będziesz mi bardzo potrzebna, staniemy się nierozłączne ...

W niedzielny poranek kiedy z Młodym przewracaliśmy się na drugi bok w ciepłych łóżkach grzybiarz wyszedł na łowy. Liczył na bardziej obfite zbiory, ale jak to mówią ziarnko do ziarnka i 2 sznureczki prawdziwków suszą się nad piecem.
Na śniadanie i kolację raczyliśmy się prawdziwym rarytasem. Rydze na masełku. Kto nigdy nie próbował nie wie co traci ...

Gdybym miał gitarę ...

Gdybym miał gitarę to bym na niej grał ... ale o tym za chwilę.

Wkurzyłam się dzisiaj dość mocno. Pojechaliśmy z Młodym oddać książki do biblioteki. Drzwi zamknięte na głucho i informacja że wypożyczoną lekturę można oddawać w bibliotece miejskiej dla dorosłych. Okazało się że oddział dla dzieci i młodzieży zostanie zlikwidowany. Zapytałam dlaczego ponieważ zdziwienie moje sięgnęło zenitu. W naszym miasteczku nie ma zbyt wielu rozrywek dla dzieci. Oferta zajęć poza szkolnych jest uboga żeby nie napisać znikoma. Tak naprawdę  dziecko nie ma gdzie rozwijać żadnych dodatkowych umiejętności. No może poza kilkoma Orlikami. Niestety mój syn nie z własnego wyboru a z wady wzroku nie może brać udziału w czynnych zajęciach sportowych. Książki to jego pasja i hobby. W bibliotece szkolnej księgozbiór jest bardzo marny.

Okazało się że na posiedzeniu rady miasta, radni zdecydowali o zamknięciu biblioteki. No rzesz, wyjść z podziwu nie mogę. Dwa lata temu zamknęli dworzec. Nie kupi się u nas biletu, nie ma informacji, kas, po prostu nie ma dworca, teraz biblioteka, co następne ... gdzie my dążymy ... ? Unia .... ?

Wracając do gitary. Wada wzroku mojego dziecka drastycznie i natychmiastowo zakończyła "karierę" hokejową. W zeszłym roku treningi zabierały sporo czasu, plus dojazdy. Najczęściej 3 popołudnia w tygodniu i sobota. Pozostała po hokeju luka którą trzeba było jakoś wypełnić. Padło na gitarę. Choć nie był to mój pomysł.
Mało tego, wydaje mi się że moje dziecko nie ma zdolności wybitnie muzycznych, nie wspominając o słuchu absolutnym :). Któregoś dnia jeszcze w wakacje wrócił do domu i zaczął mi wiercić "dziurę w brzuchu" że chce grać na gitarze. Śmiałam się trochę bo jakiś czas temu kazałam mu wychodzić z pokoju jak śpiewał piosenki (tak fałszował).
Oczywiście powiedziałam że być może, zobaczymy we wrześniu. Temat się skończył.
Na początku roku szkolnego przyniósł karteczkę zerwaną na słupie ogłoszeniowym. Mamo zadzwoń do tego pana, on mnie nauczy grać. Zadzwoniłam ... cóż miałam zrobić ... i pan uczy ...

I teraz sedno sprawy. Nie kupowałam od poczatku gitary ponieważ tak jak pisałam wyżej nie widziałam w moim dziecku talentu muzycznego, poza tym myślałam że "słomiany zapał"  mu minie.
Nie minęło jednak.  Stanęłam przed dylematem zakupu instrumentu. Musi przecież zacząć ćwiczyć w domu. I tu mam prośbę do czytelników bloga. Jeżeli ktoś z Was ma pojęcie lub grał kiedyś. Pytałam nauczyciela, powiedział że ma być gitara klasyczna i tyle. Głupio mi co chwilę wydzwaniać do faceta, już i tak przegięłam ostatnio wpierając mu że moje dziecko nie ma słuchu ;).
Naiwnie weszłam na allegro (oczywiście u nas sklepu muzycznego nie ma). Myślę sobie kupię ... kliknę i mam ... i co się okazuje ? że gitar jest wybór ogromny tylko co znaczy 3/4, 4/4, gitara klasyczno - akustyczna ? może ktoś z Was mi poradzi albo jeszcze lepiej ma używaną gitarę której już nie potrzebuje ? Chętnie odkupię.

A na górce ... słonecznie, ale chłodno, szczęśliwie kończą się Antonówki ... kozy na łące, czuję że będzie problem ze "zdiagnozowaniem" ciąż, ale tym się będę martwić za jakiś czas. A jutro ponad planowo przyjeżdża święty i będziemy wędzić ryby i mięcho w beczce, wędzarni się nie możemy jakoś dorobić, czytaj zbudować.

Pozdrawiam nowych obserwujących i starych i cichych czytających i bardziej rozmownych czytelników :)

Napalona Jadzia

Za oknem dziś jesień w wydaniu jakiej bardzo nie lubię. Temperatura drastycznie spadła, za oknem ciemno, ponuro i pada deszcz. Muszę się zmobilizować i napalić w piecach.

W związku z tym że trzeba przerwać prace ogrodowe opiszę jak to z Jadzią było.

Już od rana w środę Jadzia nie chciała jeść, wykazywała pełną nerwowość. Z obórki raz po raz dochodziło znaczące mee. Wieczorem mee ... przerodziło się w meczenie które moje słabe nerwy i wrażliwe ucho nie było już w stanie wytrzymać.

Rano ok 6 zbudził mnie Jadziny koncert. Wyprawiłam syna do szkoły i postanowić coś musiałam.
Zaczęłam rozważać przyprowadzenie/przywiezienie Bolka do domu. Szybko jednak porzuciłam tę myśl. Po pierwsze, jak wsadzić 100 kilowego kozła do samochodu ?, po drugie przewożenie go w osobówce mogłoby skończyć się dla mnie lub dla auta nieco drastycznie. Nie wspominając o Bolusiowym zapaszku.. Prowadzenie Capa na postronku przez pół wsi też jakoś mi nie odpowiadało. Nie żebym się wstydziła z kozłem paradować. Niechęć do tej eskapady wzbudzał przede wszystkim strach przed nadpobudliwym stworzeniem.

Cóż było robić, wybrałam jedyną opcję która mi pozostała. I tak wczesnym rankiem wybrałam się z Jadzią na spacer. Jadzia lubi wycieczki to też ochoczo ruszyła za mną. Po drodze podjadała co smaczniejsze chwasty i ziółka, na dłużej zatrzymała się przy wierzbie którą wręcz uwielbia.

Ok 50 metrów przed domem pana Frania Jadzia chyba zrozumiała czemu ma służyć nasza wyprawa. W krzakach już słyszałam pomrukiwanie i sapanie Bolusia.

To była miłość od pierwszego wejrzenia. Nastąpiło radosne powitanie. Cap starał się ze wszystkich sił przypodobać swojej partnerce. Posapywał, pochrząkiwał, grzebał przednią racicą, zachęcał jak mógł. Jadzi nie trzeba było długo namawiać.

W tym czasie pan Franio pokazywał mi  "rany" i opowiadał o podbojach Bolusia. A to jak wziął na rogi sąsiada, a to jak musiał wskakiwać na wóz kiedy rozwścieczony kozioł zerwał się z postronka. I o tym że całkiem niedawno w oborze zrobił dziurę na wylot w ścianie. Przyznam szczerze że nie do końca wierzyłam tym wszystkim opowieścią. Jednak kiedy pan Franuś nieopatrznie stanął blisko Bolusia ten myśląc że być może chce mu zabrać nową dziewczynę trącił go rogiem. Pan Franuś teatralnie odskakiwał od kozła a ja przyznam że miałam niezły ubaw.
Jeszcze kiedy Boluś mieszkał z nami czułam przed nim respekt,  opowieści sąsiada sprawiły że naprawdę zaczęłam się bać.
Ponieważ gra wstępna przedłużała się uzgodniłam że zostawię Jadzię i przyjdę po nią wieczorem.

Kiedy wróciłam do domu już z drogi słyszałam jak Lusia i Franka nawołują Jadzię. Kozy to bardzo stadne zwierzęta, kiedy jedna zniknie z oczu są bardzo niespokojne.

Póznym popołudniem poszłam odebrać Jadzię. Pan Franuś z daleka krzyczał że misja zakończyła się powodzeniem. Nie oszczędzając szczegółów co do samego aktu i pełnej gestykulacji jak się to wszystko odbyło zdał relację :).  Szczerze się ucieszyłam że mogę zabrać ją do domu.

Przy dobrych wiatrach na przełomie lutego i marca możemy się spodziewać małych Bolusiów :)


W sobotę i niedzielę kozioł jednak zagościł na naszej łące o czym być może też kiedyś napiszę ale to już inna historia .....

Zapomniałam zrobić aktualnych zdjęć Bolkowych. Kozioł zmężniał, nabrał masy i urosły mu potężne rogi.
Przedstawiam zatem zdjęcia z okresu kiedy mieszkał jeszcze u nas.

pół roku

młodzieniec

dorastam

Stałem się dorosłym kozłem :)

Tańce o swawole ...

Jakiś czas temu zaczęłam brać udział w zajęciach z tańca klasycznego w naszej mieścince. Tańce prowadzi młoda dziewczyna, pewnie z 10 - 15 lat młodsza ode mnie. Szczerze powiedziawszy taniec  klasyczny mnie nudzi. Ożywiam się tylko wtedy kiedy dziewczę wplata elementy orientalne w swoje układy.

Pracuję dzielnie z uśmiechem na ustach ponieważ ćwiczenia które wykonujemy nie sprawiają mi żadnej trudności. Myślałam że jako babcia, od 3 lat bez treningu będę się bardziej męczyła. Patrząc jednak na panie w moim wieku +/- 40 lat i więcej jestem podbudowana swoją kondycją. Osobiście na tych zajęciach jeszcze się poważnie nie spociłam, czego nie można powiedzieć o reszcie koleżanek. Nie żebym się chciała pochwalić, ja tylko tęsknię do moich szaleństw i orientalnej muzyczki.

 W czasie wakacji miałam okazję trochę potańczyć w "Polańczyku". Fajnie było, czasem lubię szokować :)

Wracając do orientalnych wygibasów, od lat niespełna czterech brakuje mi ich. Na początku pomieszkiwania na górce jeszcze zdarzało mi się tańczyć na górach, na łące, w lesie, chwilę z wakacyjną grupą w Krynicy Zdroju. Dla kóz na pastwisku, wymachiwać chustą która powiewała na wietrze niczym złota pochodnia, łazić po sadzie z szabelką na głowie, balansując. Teraz nie praktykuję już tego, raz że trochę śmiesznie wygląda, dwa ... zapominam powoli.
... Być może pora nareszcie rozstać się z tańcem do końca ... być może jeszcze nie, nie jestem gotowa, raz po raz wyciągam swoje fatałaszki ... bransoletki, stroje, naszyjniki, staniki i inne akcesoria, miałam się nauczyć grać na sagatach, nie zdążyłam, nie poznałam też techniki ze skrzydłami, a może jeszcze kiedyś uda mi się polecieć .... ?
Rozstałam się z moim miastem rodzinnym w chwili kiedy dostałam szansę prowadzenia swojej grupy tanecznej, zarazem miałabym pracę którą bardzo lubiłam. Dokonałam wyboru. Czy trafnego ... ? do dziś nie jestem tego pewna ... gdybym została pewnie żałowałabym że nie spróbowałam tutaj, wyjechałam i całe poprzednie życie porzuciłam w jednej chwili ... czy dziś żałuję ? nie potrafię jednoznacznie odpowiedzieć, chyba nie, raczej nie, a może czasami .......


 

A jednak lubię ...

A jednak lubię jesień ... szczególnie taką  jaka jest dzisiaj. Słońce przygrzewa jeszcze całkiem mocno, ciepły wiaterek wieje, aż chce się żyć.
Nocami świat robi się ciasny, wraz z zapadnięciem zmroku naszą chałupę otula mgła. Lubię mgłę nocą, przez okno świat wygląda bardzo tajemniczo a  kiedy rano opada nad doliną zapowiada słoneczny dzień.
W świetle wychodzącego słońca można zobaczyć przepiękne obrazki. Misternie utkana pajęczyna w kropelkach rosy.

Zaczynają kwitnąć Marcinki, moje ulubione jesienne kwiaty.

Nadal tonę w jabłkach. Musy i soki, musy i soki .... Dzień bez kilkunastu słoiczków dniem straconym. Szczególnie nużące jest obieranie. Ale cóż taka jabłkowa okazja może się w następnych latach nie powtórzyć. Na deser koniecznie szarlotka. I tak sobie tkwię w jabłkowym szaleństwie. Odkąd tu mieszkam, a właśnie minęło 3 lato, po raz pierwszy jest ich taka ogromna ilość.

Do soku dodaję kilka gałązek świeżej mięty i wyciśniętą cytrynę. Wychodzą naprawdę przepyszne.

Na razie przerabiam Antonówkę, wkrótce dołączy Szara Reneta. Może się uda choć kilka skrzynek przechować przez zimę, zobaczymy.

W poniedziałek miałam bardzo miłą  wizytę. Spotkałam się "na żywo" z blogową koleżanką. Marlena jest wspaniałą, pełną energii osobą, dodatkowo lekko szaloną. Szkoda że to była krótka wizyta i nie mogłyśmy się porządnie nagadać. Może będzie jeszcze kiedyś okazja. Mam nadzieję że znajdzie wkrótce swoje miejsce na ziemi i zostaniemy sąsiadkami zza góry albo kilku pagórków. Ciężko tutaj o jakąś pokrewną duszę. Marlenko dziękuję za odwiedziny.

Wieczory zrobiły się już bardzo chłodne więc miałam nareszcie okazję wypróbować nasze nowe "centralne" ...

Oczywiście nie mamy żadnego centralnego.  Podkowa którą jeszcze w czerwcu założył nam przemiły i sprytny pan hydraulik spełnia wspaniale swoje zadanie. Nareszcie mamy ogrzane pokoje z których nie było możliwości korzystać zimą. Mój system palenia wcale się nie zmienił a jednak w dwóch dodatkowych pomieszczeniach rozchodzi się przyjemne ciepełko. Nadal rozpalam w piecu kuchennym, tyle że od pieca została podłączona instalacja o podobnym działaniu co w CO. W związku z tym udogodnieniem zaczęłam rozważać zakup węgla, do tej pory paliliśmy tylko drzewem.

 ... nadal marzy mi się kominek w pokoju zamiast pieca,  niestety znowu w tym roku nie możemy sobie pozwolić na taką inwestycję. Koszt samego wkładu kominkowego jest ogromny, do tego podłączenie całego systemu nawiewowego. Zrywanie podłóg, rozbieranie starego pieca, przebudowa ścian itp. itd. Niech już sobie zostanie  "kaflak", ostatecznie bardzo go lubię. Grzeje wspaniale, szczególnie kiedy na zewnątrz temperatura spada do minus 20 stopni. Pakuję w niego koszyczek drzewa a on mnie w zamian ogrzewa przez całą noc. Niech jeszcze zostanie.

Minęło właśnie 4 dni kiedy to bez pompy, całkiem spokojnie skończyłam 41 lat ... i wiecie co ... to wcale nie boli .... :)
Kiedy tak sobie siedzę i piszę zza rzeki dochodzą nawoływania ... hejta ! ... wiśta ! To Maciek zbiera ostatnie kopy siana przy torach ... będzie padać ?

 Kilka dni temu w naszym miasteczku miała miejsce ogromna tragedia. Sześcioosobowa rodzina na skutek pożaru drewnianego domu straciła dach nad głową. Niestety ucierpiały zwierzęta gospodarskie, w płomieniach obory zginęły barany kilka kur i pies. Całe szczęście że rodzina zdążyła na czas opuścić budynek i nikt nie ucierpiał. Dostali zastępcze tymczasowe mieszkanie, w kościele i szkole została zorganizowana zbiórka pieniężna. Burmistrz zaapelował do firm prywatnych o pomoc finansową na budowę nowego domu. Jestem pewna że wspólnymi siłami uda się pomóc tym ludziom i kiedy pierwsze współczucie minie nie zostaną bez pomocy.  Na szczęście mieszkamy w bardzo "ludzkim" miasteczku i w takich chwilach mieszkańcy się integrują.

Uważajcie Kochani szczególnie my, którzy mieszkamy w starych, drewnianych domach, tym bardziej że zaczyna się sezon grzewczy.

Koniec świata

W czasie weekendu nasz dom znowu na chwilę przeżył chyba już ostateczny w tym roku najazd gości. Tym razem odwiedziła mnie siostra mojego taty, moja matka chrzestna zresztą.
Nie wiem ... chyba niezbyt jej się u nas podobało. Cały czas pytała jak ja sobie tutaj radzę i czy nie czuję się  na tym naszym końcu świata bardzo samotna. Stara chałupa, bez wygód do których przyzwyczajeni są ludzie z miasta. A my nawet porządnego telewizora nie mamy ... :) nam niepotrzebny ...

Cóż ... odpowiadałam zgodnie z prawdą że niezbyt mnie ciągnie do ludzi, chyba nie była do końca przekonana. Oprowadziłam gości po okolicy, skosztowali wody mineralnej i odjechali prowadzeni skrzeczącą nawigacją, która zresztą wywiodła ich "w pole" kiedy do mnie jechali.

W tym roku pózno szykujemy drewno. Z racji tego że tydzień swojego urlopu Święty musiał poświęcić na obieganie mnie w chorobie, w drugim wyjechaliśmy wypoczynkowo. Teraz każdy przyjazd do domu poświęca na cięcie i rąbanie. Nie ma tych dni zbyt wiele, tylko 4 w miesiącu więc praca idzie opornie. On rąbie, ja układam i pomagam jak mogę, ale mogę bardzo niewiele ponieważ znowu dokuczają mi stawy.  Ogólnie samopoczucie mam bardzo kiepskie, co tu dużo gadać, nie lubię jesieni. Nigdy nie lubiłam.

Oczywiście podobają mi się czerwieniejące i złote liście na drzewach, babie lato, czas zbiorów i posumowań lata, zapełnianie piwniczki. Niestety każdy jesienny dzień przybliża nas do zimy, która oczywiście też jest piękna. Kiedy nasypie bielutkiego puchu i przykryje śnieżną kołderką okoliczne lasy. Niestety jej cały urok tryska kiedy przychodzi zmagać się codziennie z łopatą, odśnieżanie górki na którą najczęściej nie daje się wyjechać, zamarzającymi rurami, noszeniem opału, rozpoczynanie dnia od wskakiwania w 2 polary i rozpalanie w piecach. Ale ... ale, narzekam i narzekam, jednak wcale a wcale nie chciałabym wrócić do ciepłego mieszkanka w blokach.O wiele łatwiej by się nam żyło gdyby Święty  był na miejscu. Jednak tutaj nie budują wysokościowców i chwała Bogu ...tyle marudzenia.

Wczoraj wybraliśmy się do lasu, jesień to przecież pora grzybów. Tyle że w tym roku wyjątkowo sucha. W naszych stronach nie padało już przeszło miesiąc. Wybraliśmy się bardziej spacerowo, o dziwo udało się uzbierać kilka "siniaków" i moich ulubionych rydzów. Rydze od razu usmażyliśmy na masełku. Były przepyszne. Reszta suszy się na słoneczku, akurat na wigilijną kolację wystarczy. Mam jeszcze trochę zapasów z zeszłego roku.

Kozy powoli tracą mleko. Koniec zatem z serami. Doję teraz co drugi dzień. Czuję że do rui zupełnie się zasuszą. Dodatkowo nie wiem co się z nimi dzieje, są agresywne w stosunku do siebie i tłuką się nie na żarty. Na noc zamykane są w osobnych boksach, w dzień pilnuję żeby nie zrobiły sobie krzywdy. Kilka razy musiałam interweniować kiedy rogate bardzo dokuczały Lusi. Skończył się więc spokój i harmonia w moim małym stadzie co mnie bardzo martwi.

Ogród jeszcze kwitnie ...

Dwuletni powojnik Tangucki oszalał,  kwitnie nieprzerwanie od lipca ....

Dojrzewają ostatnie pomidory, w tym roku wyjątkowo słodkie i prawie zupełnie bez pestek

I jabłka, wszędzie jabłka ...

Dostałam od Moni z bloga http://powr-t.blogspot.com wyróżnienie. Bardzo dziękuję, ale nie bardzo wiem co mam z tym fantem zrobić :)
Czytam wiele blogów które zasługują na najwyższe uznanie, szczególnie koleżanek które zajmują się różnego rodzaju rękodzielnictwem, inne mają piękne domy, jeszcze inne dzielne osoby zajmują się na szeroką skalę hodowlą zwierząt lub własnych upraw. Im szczególnie należy się podziw i uznanie. Ja ... no cóż ... nie mam specjalnie żadnych zdolności artystycznych, moje kozy to raczej maskotki, pupilki do głaskania. Ogródek z roku na rok pomniejsza swoje gabaryty.
Tak sobie żyję na tej naszej górce ...dla niektórych zdaje się być ona końcem świata ...

Spokój

Nostalgiczno jesienny nastrój nie chce mnie opuścić. Pomimo utrzymującej się pięknej pogody. Wieczory i poranki chłodne, wręcz zimne, za to koło południa cały czas gorąco, upalnie. Snuję się po pagórkach i łąkach. Zbieram jakieś badziewia i suche trawska, podziwiam żółte łany nawłoci, która już niestety zaczyna przekwitać.

Turyści w przeważającej ilości wyjechali. Miasteczko jak co roku o tej porze opustoszało i odzyskało swój urok. W sumie fajny czas.

Nie padało już od kilku tygodni, susza. W okolicach domostwa kozy powygryzały całą soczystą trawę. Tam gdzie się pasą zostają żółto brązowe place. Niestety trawa już w tym roku nie ma szansy odrosnąć. Żeby się dziewczyny najadły do syta muszę je teraz wyprowadzać wysoko nad dom do sadu co jest co nieco uciążliwe.
Grzybów całkowity brak. Najbardziej cierpi z tego powodu Święty ponieważ jest zapalonym grzybiarzem. W zasadzie zapalonym to mało powiedziane, jest grzybowym  maniakiem.
Za każdym razem kiedy przyjeżdża ma nadzieję na deszcz i jakiś chociażby maleńki wysyp grzybków. Może w tym tygodniu mu się poszczęści.
Zamiast grzybów suszę jabłka, których jest w tym roku pod dostatkiem. Nawlekam na nitki i wieszam na słońcu. Nie wiem na co nam tyle, najwyżej kozy zjedzą.  

Zbliżają się ruje, Boluś w sąsiedztwie czeka. Całe szczęście że sąsiad nie sprzedał naszego koziołka i w tym roku kawalera dla dziewczyn mam " z głowy ". Postanowiłam że "randkować" będą w połowie pazdzienika. Wykoty odbędą się w marcu i tym samym nie będzie niepotrzebnego zimowego stresu związanego z  mrozną aurą.

W zeszłym tygodniu odwiedził nas 17-letni Maciuś. Zjadł 3 suche bułeczki kajzerki, mimo zapewnień właściciela że Maciej wybredny i z konserwantami nie jada. Zjadł i nawet ładnie podziękował. Maciej jest ciężko pracującym koniem. Latem wozi turystów bryczką, zimą saniami, a kiedy nie wozi turystów orze pola, zwozi uprawy i drzewo z lasu. Do nas przywiózł siano, całe pół wozu suchutkiego, zieloniutkiego pachnącego z drugiego pokosu. Tym samym dopełniliśmy stryszek w obórce. Najprawdopodobniej nie starczy nam tego siana na całą zimę ale w razie czego Maciuś dowiezie nam więcej.

Z siana cieszyły się nie tylko kozy, pozostały zwierzyniec też ...

Były bardzo zawiedzione kiedy jeszcze tego samego dnia pachnące domki - legowiska znalazły się na stryszku obórki. 

W przyszłym tygodniu będę robić kolejne badania w celu uzyskania informacji o stanie mojej "bolerki", nie boję się wcale, pogodziłyśmy się i żyjemy zgodnie. Niezależnie od wyników nie poddam się kolejnej kuracji antybiotykowej. Postawiłam na zioła.

Na koniec jedna z moich przyjaciółek. Bardzo fajnych przyjaciółek ... ponieważ ... nie wygada żadnej powierzonej tajemnicy, można jaj szeptać do ucha o wszystkim, zawsze wysłucha, nie jest wybredna, zjada wszystko czym ją poczęstuję, gdybym zaparzyła jej kawę ... jestem przekonana że wypiłaby bez cukru, śmietanki, z fusami lub bez ... ze względu na brak ludzkich dusz pokrewnych i często brak możliwości wygadania się pozostają mi takie przyjaciółki, dlatego cenię sobie możliwość obcowania z nimi ...

U schyłku lata

Poranki coraz chłodniejsze i mgliste. Kończy się lato, szczególnie tutaj w górach, chyba szybciej niż gdziekolwiek indziej.

Młody wrócił z obozu zadowolony, Święty w stolicy balansuje na jakimś wysokościowcu, bieszczadzkie wspomnienia zacierają się w pamięci ... a mnie jest szkoda lata ...

Pieczołowicie zamykam je w słoikach, nie maniakalnie, ale systematycznie, sezon ogórkowy prawie zakończony, wiśnie to już tylko wspomnienie i 25 litrowy balon nastawionego wina pod stołem, maliny pachną w całym domu, śliwki ... papryka to jeszcze za chwilę ... i jabłka są wszędzie, obrodziły jak żadnego roku.

Oprócz tego przed rozpoczęciem szkoły kilka dni lenistwa i spokoju.
Jeszcze tydzień temu dom rozbrzmiewał hałasem zjeżdżających się gości, gwar przy ognisku, poważne i mniej poważne rozmowy, czasami do świtu ... tak, tak ... a mnie jest szkoda lata ...

Z wakacji przywiezliśmy małą "polańczykównę"

Kozy są nadal z nami ...

I pies pilnujący ...

I jeszcze by się co nieco znalazło ...

W ogrodzie jeszcze kwitną ...

I jesienne też  ...

A wieczorową porą kot spaceruje po dachu ...

I tyle się dzieje ...

Dziękuję i w drogę

Chciałabym jeszcze przed wyjazdem podziękować Wszystkim czytelnikom bloga za maile i komentarze pod poprzednim postem.
Jestem również wdzięczna za wszelkie wskazówki i pomocne strony internetowe dotyczące walki z moją nową przygodą życiową, która otrzymała pieszczotliwą nazwę "borelka". Borelka jak na razie dała odpór, co nie znaczy że nie przypomina o sobie. Często objawia się bólami w okolicach stawów,  głowy jak również w niektóre dni kiepskim samopoczuciem. Nauczyłam się z nią żyć, nie "certolić" się i jakoś dajemy radę. Nadal staram się przestrzegać diety, aczkolwiek nie do przesady. W ostatnim czasie podjadam trochę cukru, chyba tego najwięcej mi brakowało podczas diety. W trakcie brania antybiotyku nie pozwalałam sobie nawet na owoce (co w szczycie sezonu truskawkowego było nie lada wyrzeczeniem ), co i tak nie uchroniło mnie przed grzybicą. Zaatakowała  w jamie ustnej. Widzę jednak że powoli i ta dolegliwość ustaje.

Po prawie 4 latach dojrzałam  do tego żeby opuścić na parę dni naszą górkę. Jak do tej pory nie odczuwałam potrzeby oderwania się od domu i cały czas mimo iż pracy nie brakowało czułam się jak na wakacjach. Nadszedł jednak taki moment w moim życiu że muszę na chwilę zmienić otoczenie. Przemyśleć w innym miejscu pewne sprawy i odpocząć. Paradoksalnie widok gór i lasów za oknem zamienię na podobny ponieważ jedziemy w Bieszczady. Może to dobrze, nie będę się czuła wyobcowana w nowym miejscu :)

Nasze zwierzaki  zostawiam pod dobrą opieką.

Jeszcze raz dziękuję Wszystkim za dobre słowa, chęć pomocy i pozytywne myśli. 

Wakacje z kozami ?

Jeżeli ktoś z czytelników bloga miałby ochotę spędzić tydzień w moim domu proszę o kontakt mailowy Madziaresz34@wp.pl.
W zamian za opiekę nad zwierzętami. Termin 27.07 - 05.08. To nie żart. Więcej informacji na maila.

Pobyt całkowicie nieodpłatny, bez ograniczonej liczby osób (oczywiście w granicach zdrowego rozsądku ). Możliwość przyjazdu wcześniej i wyjazdu przedłużonego o kilka dni.
Oferuję pobyt na peryferiach uzdrowiskowego miasteczka, wspaniałe powietrze, góry, rzeki, las, mgły nad doliną, grzyby, jagody i szereg atrakcji  "górskich klimatów".
W odległości 10 km Krynica Górska której nie trzeba reklamować. Krynicki deptak, pijalnia wód mineralnych, Jaworzyna ze wszystkimi swoimi atrakcjami, baseny, kramiki z pamiątkami i sama nie wiem co jeszcze. Przyznam się że jeżdżę tam tylko kiedy muszę do jedynego w okolicy marketu, którego nazwy nie mam ochoty nawet reklamować ;)

W zamian oczekuję opieki nad Jadzią, Lusią i Franią, co za tym idzie dojenie moich kózek ( zapewniam przyśpieszony kurs ), wyprowadzanie ich na pastwisko i odrobinę czułości. Karmienie 4 kurek, które w zamian odwdzięczą się świeżymi jajami, kotek Filip mieszka w obórce, od czasu do czasu pojawia się na głaskanie i smaczny kąsek. Co najważniejsze, propozycję mą kieruję dla osób które nie boją się "bardzo groznych psów", w domu na stałe mieszka suka rasy Amstaff przez którą tak naprawdę stało się to całe zamieszanie. Suczka ma obecnie 9 lat i nie możemy jej zabrać ze sobą. Jest usposobieniem łagodności, jednak jej wygląd i grozne obszczekiwanie wjeżdżających na górkę samochodów może niektóre osoby przyprawić o przyspieszone bicie serca. Dlatego propozycję kieruję do osób które naprawdę kochają psy i się ich nie boją. Suczka ma stałą miejscówkę w koszyku przy piecu w centralnym miejscu kuchni. Dlatego obcowanie z nią jest nie uniknione. Na dzień potrzebuje miski suchej karmy i świeżej wody. W zamian oferuje swoje wspaniałe towarzystwo, a za wydrapanie grzbietu, wdzięczność do końca życia :)

Cała opieka i karmienie zwierzaków zajmuje ok 2 godzin dziennie.

Zapraszam. Nie mam przekonania czy poprzez ogłoszenie na blogu znajdę chętnych do zajęcia się moim zwierzyńcem,  gdyby tak się stało z góry przepraszam i zastrzegam sobie prawo wyboru osoby która zamieszka u nas na czas naszej nieobecności.   



 

Wiśnie

Minął prawie miesiąc od mojego ostatniego nieco dramatycznego wpisu. Pogodziłyśmy się już, ja i moja borelioza. Od tygodnia czuję się znacznie lepiej. Dokscyklinka zdziałała cuda i z człowieczego wraka powoli przeistaczam się znowu w kobietę czynu.
Dziś własnoręcznie, trochę bo nie miał mnie kto wyręczyć a trochę żeby sobie udowodnić że jest już dobrze ustawiłam całkiem zgrabną kopkę siana na skoszonej przez świętego łące.
Od początku maja mieliśmy w domu gości dlatego dziś kiedy wyjechał brat z rodziną dziwnie nam z Młodym w domu. Synek snuje się po opustoszałych pokojach, ja oceniłam bilans zysków i strat. Straty to oczywiście cudzysłów bo poza kilkoma śladami małych brudnych łapek na ścianach zostały wspaniałe wspomnienia,
Niestety tegoroczna wizyta Victora z racji mojej choroby nie należała do najbardziej udanych, muszę to przełknąć i mieć nadzieję że odrobimy w przyszłym roku.

Za 8 dni kończę antybiotyk i na 6 tygodni zapominam o chorobie o ile mi na to pozwoli. Na początku września czekają mnie badania i wtedy będę się martwić, lub być może cieszyć. Szczerze jednak nie robię sobie większych nadziei że 30-dniowa kuracja antybiotykiem wykurzy krętki z mojego organizmu.

Nie pisałam dawno co na górce ... może następnym razem ... pięknie jest ... będzie urodzaj na wiśnie ....

Dziwnie mi

Byłam u rodzinnego. Potwierdził to co już wiedziałam. Jeszcze wcześniej zadzwoniłam do laboratorium które wykonywało wyniki. Paskuda siedzi we mnie już najprawdopodobniej kilka lat.
Lekarz od razu wypisał skierowanie do szpitala zakaznego. Nie mogę jednak tak od razu po prostu pojechać. Nie teraz. Mam jeszcze wiele spraw do załatwienia. Córka przyjedzie po Młodego dopiero za 2 tygodnie. Musimy się zastanowić ze Świętym co dalej. Na szpital najprawdopodobniej się nie zdecyduję. Raczej znajdę dobrego lekarza. Musze się tym zająć. Na razie czytam, czytam i mam coraz większy mętlik w głowie.

Jutro zaczynam kurację doxycycliną, 2 razy po 100 mg. Zaopatrzyłam się w probiotyki i zestaw witamin.Od jutra ścisła dieta. W zasadzie i tak od tygodni nie mam apetytu.

Nie mogę już doić kóz. Ręce odmawiają posłuszeństwa. Męczę się strasznie, po przejściu 10 kroków ciężko dyszę. Bóle głowy dręczą mnie praktycznie cały dzień. Do tego gula w gardle, ból w klatce piersiowej, nerwowość, kłopoty z koncentracją, ciężko mi prowadzić samochód, zawroty głowy i wiele, wiele innych.

Psychicznie chyba jeszcze do mnie nie dotarło. Mam cały czas nadzieję że to jakaś zwariowana pomyłka.

Będę robić kolejne badania i jeszcze i jeszcze jedne ....

Nie patrzę w lustro,wyglądam okropnie. Ostatni miesiąc dodał mi 10 lat ...

I co dalej ?

Wiosna deszczowa i chłodna, smutna. Parę dni temu odeszła Mizia.
Kończy się rok szkolny i pobyt Vica dobiega końca. Mały wspaniały i mądry. Będę tęsknić bardzo mocno.

Nareszcie po 3 latach doczekałam się założenia ogrzewania w całym domu. Niestety wybraliśmy najtańsze rozwiązanie które kłóci się z ogólną moją wizją i pod drewnianymi parapetami zawisły nowoczesne kaloryfery.

Od kilku tygodni zmagam się z chorobą. Lekarze tak naprawdę nie bardzo wiedzieli jak mnie leczyć. 3 antybiotyki jeden po drugim. Z dnia na dzień jestem coraz słabsza. Nie mam siły zajmować się zwierzętami. Dzisiaj potwierdziły się moje obawy. Odebrałam wyniki ... najprawdopodobniej mam boreliozę. Boję się.



 

W skrócie

Znowu dawno mnie nie było. Muszę jednak odnotować kilka faktów ponieważ często notki pisane na blogu pomagają mi analizować pewne sytuacje, np. kiedy kupiłam nową kozą :)
Tak więc zaczynając, Frania jest z nami od dwóch - trzech tygodni ? Tłukła się z Jadzią na początku, chyba ustalały miejsce w hierarchii, myślę że z dnia na dzień jest coraz lepiej.

Wczoraj z przerażeniem odkryłam ogromną gulę pod brzuchem Mizi. Nie mam pojęcia co to jest i czuję że zamówiony weterynarz również będzie miał problemy z rozpoznaniem. Przecież takie ogromne coś musiało jakiś czas rosnąć, dlaczego nie zauważyłam tego wcześniej ... ? chyba dlatego że głaszczę ją tylko po grzebiecie i głowie. Mizia ma długie włosy więc tego paskuda nie udało mi się wymacać wcześniej. Nie wiem, naprawdę nie wiem co dalej będzie z tą kozuchą. Jest taka pokorna, tylko ona jedna pozwala maluchom Lusi dosłownie skakać sobie po głowie. Tryka się z nimi delikatnie swoją wielką bezrożną głową. Nie ma również nic przeciwko żeby spały z nią w jednym boksie i wyjadały z michy. Ma w sobie ogromne pokłady cierpliwości i takiego jakiegoś dziwnego spokoju. Biedna poczciwa babcia. Słabiutko chodzi, niewiele je, przeprasza że żyje, najwięcej lubi polegiwać na łące i wygrzewać się w promieniach wiosennego słońca. W oddaleniu od innych kóz, w rogu pastwiska. Nie bierze udziału w ich "życiu towarzyskim". Tylko słońca nie ma u nas od wielu dni. Pada i pada ...

Ostatnio spytałam świętego którą kozę najbardziej lubi, bez zastanowienia odpowiedział Mizię, a ty ... no ja też ... nie wiem ... może dlatego że oboje tak bardzo ją lubimy powinniśmy skrócić jej cierpienie. Kozy nie miewają podobno raka, więc co to jest ? W pierwszym momencie pomyślałam że to ogromne wymię, że nie sprawdzałam a ona dostała mleko, ale to na pewno nie wymię. Wymiona ma maleńkie jak piłeczki do pin ponga. Weterynarz ma być w czwartek.

Nie posiałam jeszcze w tym roku ani jednego najmarniejszego nasionka. Grządki przygotowane, jesienią nawiezione, niestety aura nie sprzyja, ziemia nasiąknięta i zbita, nie da się nic siać. Czekam więc spokojnie na odpowiedni czas. Foliak nie naprawiony. Połamał się pod naporem śniegu.

Kury na które "czaiłam" się już 3 rok nareszcie zakupiłam. Ogrodziliśmy ze świętym kawałeczek wybiegu, maleńki kurniczek też mają niczego sobie. Mimo wszystko nie niosą jajek, no prawie nie niosą. A jak już zniosą to zbijają. Jestem rozczarowana tymi kurkami. Zdobywam wiedzę i zaczepiam wszystkie sąsiadki żeby o kurach porozmawiać. Na razie stosuję się do większości rad  zasłyszanych, wyczytanych. Zobaczymy jak to będzie, są u nas dopiero od 4 dni.

Dzisiaj przyjechało zakupione siano i słoma. Nie wiem doprawdy jak uda mi się te kostki przenosić przez całe podwórko żeby potem wspiąć się na stryszek obory i każdą jedną wtargać do góry. Od samego patrzenia na górę poukładaną na podwórku boli mnie kręgosłup. Na razie przykryłam płachtami i mam nadzieję że deszcz tego "szczęścia" za bardzo nie zmoczy.

Układając kostki jedna na drugiej w strugach deszczu zaczęłam się zastanawiać czy ja aby nie przesadzam. Zastanawiałam się nad tym, kiedy ostatni raz kupiłam sobie jakieś nowe wystrzałowe ciuchy. Zaczęłam przeliczać koszt siana na jeansy firmówki i muszę przyznać że doszłam do bardzo nieciekawych wniosków. Mam nadzieję że to przez ten deszcz ...

A może przez to że opuścił nas dzisiaj Miecio, mój ulubiony koziołek. Pojechał do nowego domu i mam nadzieję że nie zostanie zjedzony. No smutno i już. Chyba mnie bardziej niż jego rodzicielce. Nie rozpaczała wcale, nawet nie zameczała ani razu. Inna sprawa że Bolusiowe synki dobrze jej już się we znaki dawały.

Od jutra doję 3 kozy. No właśnie rytuał dojenia. Wyprowadzić kozę z boksu. Przypiąć w "dojalnicy" pobiec do domu po miskę, umyć wymiona, wydoić kozę. Pobiec do domu przecedzić mleko. Wrócić, odpiąć kozę, przynieść czysty garnek. Przypiąć drugą, umyć wymiona ... wszystko razy 3. Potem zastanowić się co z mlekiem. Część odmierzyć do sprzedania. Resztę wykorzystać według aktualnego zapotrzebowania. Wieczorem powtórka z rozrywki. Wieczorem piorę pieluchy przez które przecedzam mleko. Jestem chyba nienormalna bo w środę wybieram się na targ ... tak tylko popatrzeć ... przecież nie kupić piątą kozę ... chyba.  A może powinnam pojechać do wielkiego miasta kupić sobie parę nowych portek na tyłek ?

Tyle rzeczy do zrobienia, spraw do załatwienia, a czasu mało za 3 tygodnie Vicio przestawi "babsi" i tam mało poukładany świat do góry nogami. Szczerze powiedziawszy, już się doczekać nie mogę.

Jest

Jest ! przyszła i do nas, zakwitła jednym przebiśniegiem wychylającym łepek spod topniejącego śniegu.

Nareszcie, jeszcze nie do końca, ale najważniejsze że już ją widać. Resztki śniegu w zacienionych miejscach i lodowisko na parkingu. Nie szkodzi, myślę że w tym tygodniu powinno stopić i osuszyć do końca.

Święty przybył do domu na weekend. Spędziliśmy go na łące w promieniach słońca. Wytyczaliśmy, drapaliśmy się po głowach, mierzyliśmy i debatowaliśmy. W końcu pierwsze 14 słupków pod ogrodzenia dla kóz wkopane w ziemię. Koniec samowolki, koniec ogryzania moich krzaczków, kwiatków i drzewek. Będzie wybieg jak się patrzy ogrodzony siatką leśną. Podzielimy łąki na 100 metrowe kwatery. Na pewno nie ogrodzimy wszystkiego w tym roku, ale na początek pierwszy wybieg zaczął nabierać kształtów.

Rozważaliśmy wyższość elektrycznego pastucha nad siatką leśną, długo się zastanawiałam. Wybór padł jednak na siatkę. Zobaczymy czy kozuchy jej nie rozpracują. Jak będą rozrabiać pastucha domontujemy.

W środę mam zamiar jechać po nową kozę, zobaczymy czy się uda. Okazuje się że chyba niechcący rozpowszechniłam w naszych okolicach modę na kozy. Na dodatek jest zbyt na mleko i przetwory a nawet na kozy, których ja niestety nie posiadam na sprzedaż. Dziwny jest ten świat. Przecież jeszcze niedawno ludzie pukali się w czoło ... 

Na górce oczywiście cały czas się coś dzieje. Nie mam jednak możliwości pisać tak często jakbym chciała.

Koniec sezonu. Jutro z Młodym jedziemy na ostatni trening. Zleciało te 8 miesięcy. W tym roku wyjątkowo szybko. Starsi zawodnicy będą przygotowywać się do mistrzostw świata, w związku z tym lód będzie zajęty. Pewnie od maja treningi na sucho. Zawsze jak coś się kończy jest mi jakoś tak przykro.

Nie zawsze chciało nam się jezdzić ale byliśmy pilnymi zawodnikami. Szacun synku.

Zyskałam tym sposobem 3 wolne popołudnia w tygodniu przynajmniej do maja. Jedno oddajemy na basen i mnie się przyda.

A w maju niespodzianka. Babsiu przylecę do Ciebie niedługo. Babsia już się nie może doczekać. Wstępnie będę "babsiomatkować" małemu 2 miesiące. Znowu świat stanie na głowie, już odliczam dni.
Myślę że w tym roku będzie już dużo łatwiej. Viki pamięta babsię i zeszłoroczne wakacje. Jest gotów w każdej chwili się pakować i jechać w góry na wakacje. Cieszę się że tak dobrze wszystko wspomina i nie może się doczekać. Nie byłabym sobą gdybym nie snuła dalekosiężnych planów. Priorytetami mają być wycieczki po górach i biblioteka. Zobaczymy jak to się będzie miało do naszej codzienności ... 

Co z tą wiosną ?

Miałam nadzieję kolejny wpis wiosenny zrobić, niestety tylko nadzieję. Właśnie znowu dosypuje śniegu. Ostatnie noce z dużym mrozem, na minusie 15 - 17 stopni. Nadal biało. I gdzie ta wiosna ?
Mam cichutką nadzieję że optymistyczne prognozy się sprawdzą i w przyszłym tygodniu przyjdzie zapowiadane ocieplenie. Widok z okna już mi się wcale nie podoba, nadal biel jak okiem sięgnął.
I naprawdę ten tylko wie kto ma w domu piece kaflowe jak może się obrzydnąć latanie z koszami pełnymi drzewa. 6 miesięcy w roku a niekiedy i dłużej.

Znowu miałam przerwę w pisaniu. W tym czasie zdążyła na ponad dwa tygodnie zaginąć Szczęściara. Kiedy już straciłam nadzieję na jej powrót przyszła jak gdyby nigdy nic. Brudna, wychudzona i spragniona czułości. Zajęła miejsce na krześle przy oknie i tam tkwi do tej pory. Wychodzi tylko na załatwienie swych potrzeb. Wcale jej się nie dziwię, nie ma jak w ciepłym domu na miękkiej poduszce.

 Lusine dzieciaki skończyły wczoraj tydzień. Poród sprawny i szybki, na tyle iż widziałam że lada moment nastąpi. Weszłam do domu dosłownie na chwilę w tym czasie Lusia uwinęła się szybko i nie widziałam kulminacyjnego momentu. Kiedy do niej wróciłam wylizywała dwa białaski. Naiwnie miałam nadzieję na chociaż jedną kózkę. Byłby zaczątek własnej hodowli. Cóż ... nie w tym roku ...

Maluchy rozwijają się wspaniale. Pozostałe kozy pomagają mamie. Wylizują i pilnują jak swoje własne. Jedynie Jadzia mimo nachalności chłopaków nie udostępnia im swojego cyca. Ale to i dobrze, mają własną ogromną mleczarnię.

 Po narodzinach Bolusiowych chłopaczków uzmysłowiłam sobie również że kozleta Mizi nie miały szansy przeżycia. Były zbyt małe i chude. Teraz też z perspektywy czasu wydaje mi się że przedwcześnie urodzone.

Chłopcy nie mają imion i nie będą mieli. Za jakiś czas muszę im znalezć nowe domy, nie mogą z nami zostać ze zrozumiałych przyczyn, chyba tak będzie łatwiej.

 Zamówiłam na allegro podpuszczkę, mam zamiar powrócić do serowych eksperymentów. Na razie dysponuję tylko Jadzinym mlekiem, za 2 miesiące będzie mleczko z dwóch kóz a może i 3. Poszukuję nowej koleżanki do towarzystwa, najlepiej, mlecznej i spokojnej ale taki "towar" w naszych okolicach to "marzenie ściętej głowy". Zobaczymy, może się uda ...

Mizia oczywiście mleka nie ma i mieć już  nie będzie. Miała się z nami rozstać i zamieszkać w nowym  domu jako koza do towarzystwa. Z różnych przyczyn nie wyszło więc kozucha zostaje z nami. Choroba bardzo wyniszczyła jej organizm, nie wiem czy kiedyś powróci jeszcze do dawnego zdrowia. Jest bardzo powolna, mało je w ostatnim czasie, dużo leży. Trochę ożywiła się po narodzinach maluchów Lusi, ale znowu jest coraz smutniejsza. Jakby cały czas coś jej dolegało. Nie ma  żadnych widocznych objawów choroby. Przy najbliższej wizycie weterynarza porozmawiam z nim jak można jej pomóc.

To tyle wieści z górki. W oczekiwaniu na wiosnę pozdrawiam Wszystkich czytelników.

Biało

Wchłonęła mnie biel całkowicie i bezgranicznie. Ogródek i przyległości. A ja chcę wiosny, albo chociaż widoków przedwiośnia. Kopię i kopię w tej bieli. Wczoraj skończyła się woda, przerzuciłam kilka ton śniegu żeby się dostać do silnika.

Mam zimową depresję u progu wiosny. Nie mogę już patrzeć na tą biel i nie chcę myśleć jak to wszystko zacznie się topić. Spłynę chyba razem z chałupą. Marzę o widoku kawałka zielonej trawy.

Gdzieś tam czekają moje róże, tawuły, krzewuszki i biedna połamana jednoroczna magnolia. Za dużo dla mnie. Najpierw miesiąc arktycznych mrozów, teraz tony śniegu.

Dobrze że dziecko ma jeszcze tydzień ferii i nie muszę się w stresie wykopywać. Przed chwilą w radiu podali że idzie na nas kolejna śnieżna chmura. Odkąd tu mieszkam zawsze pod koniec lutego dostaję zimowej depresji. Mimo wszystko ta piękna pora roku powinna trwać chociaż o miesiąc krócej. A tak poza tym że jesteśmy kompletnie zasypani nie dzieje się nic ciekawego.

Jezdzimy z dzieckiem do biblioteki i zaszywamy w lekturze grzejąc przy piecach. Nie mam ochoty na żadne działania fizyczne. Karmię i poję moją trzódkę przy okazji i dziecko. Byle do wiosny.

Był dzień kota. Moje koczkodany nie bardzo lubią pozować, ale proszę udało mi się zrobić kilka zdjęć. Nie jestem kociarą i nie pałam ogromną miłością do wąsiastych. Tolerujemy się zatem, one nie są zbyt wylewne, ja też nie. Zapewniam im ciepłe schronienie i pełną michę. W zamian wyłapują myszy, nornice a czasem nawet krety. Filip często przynosi  ptaki. Wczoraj piękną sójkę. Szczerze go wtedy nienawidzę. Niestety natury nie da się zmienić. W przypływie miłości do mojej osoby grzeją i mruczą mi na kolanach. Przydają się szczególnie zimową porą i na odstresowanie ;)

Niestety kocich zdjęć nie będzie. Komputer  informuje mnie że padł właśnie kabel USB, swoją droga inteligentnie bardzo. A ja chyba pozamieniałam kable, muszę poszukać właściwego. Żeby nie było zupełnie bez zdjęciowo. 

Bałwan, to już historia. Ulepiony w przypływie radości ze śniegu w poranek Trzech Króli. Jeszcze wtedy cieszyliśmy się z bieli . Zabutelkowane wino z dzikiej róży. Z relacji świętego wynika że trunek przedni. Osobiście nie próbowałam, jakoś ostatnio stronię od napojów procentowych.

Do napisania ... mam jednak mimo wszystko nadzieję wkrótce na wiosenny wpis .... 

Się dzieje

Myślałam że straciłam bloga bezpowrotnie. Synek namieszał mi w koncie google i szacowny serwis zablokował dostęp. Musiałam się trochę natrudzić żeby odblokować, ale jak widać udało się.

Na górce od kilkunastu dni "trzaskające" mrozy. W zeszłym tygodniu temperatury nocne dochodziły do 35 stopni na minusie, zresztą w dzień było niewiele mniej. Obecnie nadal mrozno i nie zanosi się w najbliższym czasie na poprawę. Piece huczą od rana do wieczora, spalanie drzewa wzrosło o 200 %, serdecznie mam dość i mogłaby zima odpuścić. Auto odpalam z różnym skutkiem, czasem jadę, czasem stoję. Aktualnie jeżdżę co zaliczam na duży plus i mam nadzieję że tak zostanie.
Mieliśmy też chwilę grozy z zamarzającymi rurami, na szczęście sytuacja została opanowana.

Mizia żyje i żyć będzie. 10 dni po porodzie stanęła na nogi, chociaż muszę przyznać że kilka razy sytuacja wyglądała beznadziejnie. W ostatnich dniach sama podawałam jej kilka razy dziennie kroplówki i antybiotyk. Weterynarze w zasadzie spisali ją już na straty. Podjęłam decyzję o skróceniu jej cierpienia. W dzień kiedy miało to nastąpić Mizia wstała, zaczęła jeść i powolutku chodzić. Czuła ? ... być może ... W tej chwili rekonwalescentka czuje się bardzo dobrze i tylko zapadnięte boki świadczą o tym ile przeszła w ostatnim czasie.Niestety nie chciała pozować do zdjęcia. Lansuje się za to gruba Luśka.

U Luśki sytuacja bez zmian, pękata jak beczka i na razie nic nie wskazuje na to, żeby sytuacja miała się zmienić. Nadal uskuteczniam nocne spacery do obory, tym razem obserwując ciężarną Lusię. Nie przewiduję u niej żadnych problemów z porodem, natomiast mrozy spędzają mi sen z powiek. Mam nadzieję że przyszła matka jeszcze trochę poczeka a maluchy przyjdą na świat, kiedy się chociaż trochę ociepli.

Kilka dni po stracie białasków póznym popołudniem zadzwonił telefon. Znajoma powiedziała że jest koza,od razu pomyślała o mnie, czy nie chciałabym jej wziąść. Właściciel chciał się jej szybko pozbyć, najlepiej już w tej chwili. Nie miałam czasu na zastanawianie się. Powiedziałam że pojadę zobaczyć kózkę wieczorem jak wrócę z treningu z synem. Tak też się stało. Póznym wieczorem razem ze znajomą odwiedziłam gospodarstwo człowieka który posiadał zwierzę.
Oszczędzę Wam szczegółów tego co zobaczyłam w oborze. W małych pomieszczeniach w gnoju i ogromnym smrodzie stało wiele zwierząt. Był tam  koń, krowa, duże stado baranów i nie wiem co jeszcze. Przeprowadził mnie przez pierwsze pomieszczenie, w drugim za drzwiami na półmetrowym postronku przywiązana do ściany stała mała kózka na trzęsących nóżkach. Nieopodal leżało martwe kozle. Obok na takim samym postronku stał koziołek. Przyznam się że ten widok mnie poraził. W mgnieniu oka podjęłam decyzję, zabieram kozę. Próbowałam wyciągnąć od chłopa kiedy koza urodziła i dlaczego kozle jest martwe, ale gubił się w wypowiedziach i nie umiał odpowiedzieć. Pytałam dlaczego chce się pozbyć kozy, mętnie tłumaczył że trzeba doić, a on nie będzie tego robił. No masakra jakaś.
Szkoda mi było pozostawić koziołka ale niestety ze względu na dobro Mizi, która nie może mieć więcej dzieci, nie zdecydowałam się. Nie obejrzałam też dobrze kózki ponieważ w oborze panował półmrok.

Po dotarciu do domu dopiero naszły mnie refleksje. Przecież ta kózka może być chora ... Lusia spodziewa się potomstwa, Mizia dopiero powoli dochodzi do siebie, a ja wlokę do nich kozę o której nic nie wiem z paskudnych warunków, gdzie nie dziwne by było, że mogą panować jakieś choroby. Cóż ... stało się, to była szybka akcja i znowu wpakowałam się w problemy.

Umieściłam maleństwo w boksie po Bolku. W myślach karcąc się za mało rozumu, dopiero obiecywałam sobie, że koniec z kozami niewiadomego pochodzenia. Jeżeli przybędzie do nas nowa kózka ma być młodym okazem zdrowia, z nienaganną przeszłością. Tak miało być, stało się zupełnie odwrotnie. Znalazłam się w posiadaniu  brudnego, chudego zwierzęcia.

 
Poszłam do domu po garnuszek na mleko. Wymię kózki było gorące i twarde, wiadomo że natychmiast trzeba ja wydoić. Zwierzę stało spokojnie i poddawało się temu zabiegowi z widoczną ulgą. Wiedziałam że na pewno sprawiam jej wiele bólu, w wymionach utworzyły się już zgrubienia od nadmiaru mleka. Było koloru mocno różowego i pływało w nim dużo skrzepów. Byłam przerażona. Po wydojeniu nakarmiłam kózkę ciesząc się z jej dobrego apetytu i pocieszając w duchu, może nie będzie tak zle.
Na drugi dzień rano mleko nadal było różowe. Podjęłam decyzję  o wezwaniu weterynarza. Przyjechał, obejrzał wymię i podał dawkę antybiotyku bezpośrednio do strzyków. Następne dawki podawałam sama przez kilka dni.

Kózka jest u nas już ponad tydzień. Okazało się, że najprawdopodobniej jest zdrowa. Miła, spokojna i kochana. Doję ją 2 razy dziennie. Na razie nie korzystam z mleka i z żalem wylewam. Weterynarz przekonywał mnie że po tygodniu od podania antybiotyku można już je pić. Zastanawiam się jednak nad przebadaniem mleka lub krwi, odrobaczyłam ją, sprawdziłam sierść pod kątem pasożytów. Wygląda na to że wszystko jest w porządku. Jednak mam obawy.

Tak sobie myślę ... brakło kilku dni. Białaski miały by zastępczą mamę z wymionami pełnymi mleka i być może żyły do dziś ...

Białaski

Moje małe białaski odeszły.

Rozczarowanie

Wczoraj stan jednego z maluchów znacznie się pogorszył. Wiedziałam że niedługo nastąpi to co nieuniknione. Nie mogłam na to patrzeć.
Wyniosłam go do obórki. Powinien być tam od początku. Położyłam na sianku obok matki, która też już prawie nie wstaje. Podniosła głowę i patrzyła na niego. Podeszła Lusia. Obie obserwowały kozlaczka.

Drugi maluch dzisiaj  nie chce już pić przez smoczek. Nie ma odruchu ssania. Chyba trzeba się poddać. Najgorsza jest bezsilność. Może powinnam go znowu dać pod kroplówkę. Pędzić do weterynarza. Znowu pewnie na krótko wrócą mi siły. Nie wiem co zrobię ...

Tyle wysiłku to wszystko kosztowało. Nieprzespanych nocy, nerwów, nadziei i może nie wypada o tym pisać, ale finansów. Cały trud na marne. Odniosłam porażkę. Najpewniej jeszcze będę musiała patrzeć jak powoli zdycha koza.

Jestem przerażona bo Lusia robi wymię, pojawiły się dość wyrazne doły głodowe, to znak że wkrótce  zacznie się  poród. Jeżeli i teraz coś pójdzie nie tak ...

Do tej pory nie miałam  problemów z żadną swoją kozą. Boluś wychował się bezproblemowo. Jako że był pierwszy u nas rozpuszczałam go bardzo. Potem kupiłam Luśkę. Była w opłakanym stanie. Tylko skóra i kości, brak sierści, choroby skóry. Wyciągnęłam ją z tego, odkarmiłam i było w porządku. Jako ostatnia przybyła Mizia i radość że jest mleko. Kozy polubiły się i zaakceptowały. Pasły razem na łące, a ja byłam szczęśliwa że spełniło się moje marzenie. Dużo radości sprawiało też dojenie, kozie mleko i sery. Była też rozterka czy Boluś jest płodny i czy kozy będą miały młode. Okazało się że capek nie zawiódł. Z nadzieją oczekiwałam porodów. Chciałam powiększyć moje małe stadko. Liczyłam też że będę miała dwie mleczne kozy. Cieszyły mnie powiększające się brzuchy przyszłych mam i kopiące w ich brzuchach maluchy.

Nic nie zostało z tej radości. Rozterki że popełniłam błąd, żal i rozpacz kiedy się patrzy na umierające zwierzęta.

Kryzys za kryzysem

W sobotę rano Mizia przechodziła poważny kryzys. Myślałam że stracimy kozuchę. Wezwany weterynarz podał jej kroplówkę i wapno. Powiedział że nic więcej zrobić nie może. Wieczorem koza zaczęła się dusić, leciała jej piana z mordki, wyła, widok straszny. Miała objawy wzdęcia, lekarz tego nie rozpoznał. Wlaliśmy w nią ze świętym pól litra wody z drożdżami. Podobno taka mikstura pomaga na wzdęcia. Ponieważ do 1 w nocy nie było poprawy zdecydowałam się upuścić gazy z żołądka. Wsadziłam jej kawałek węża ogrodowego do pyska, głęboko do przełyku. Zabieg się udał i Mizia zaczęła przeżuwać. Kamień z serca.

Niestety stan kozuchy nie poprawił się na tyle, abym mogła odetchnąć z ulgą. Mało je, troszeczkę chodzi ale ogólnie wydaje mi się że poprawa jest nikła i koza cały czas cierpi. Wygląda jakby nie bardzo wiedziała co się z nią dzieje. Popadła w letarg. Przykro patrzeć na takie cierpnie.

Dodatkowo problem zaczyna się z Lusią, która ma rodzić z ok 3 tygodnie. Również straciła apetyt. Jedynie poskubuje siano. Wszystkie smakołyki które pochłaniała w mgnieniu oka do tej pory, zostają w garnku. Nie chce owsa ani warzyw. Zastanawiam się czy jest przestraszona tym co działo się z Mizią, a może moje kozy zapadły na jakąś dziwną chorobę której nie może rozpoznać weterynarz.

Grzebię w internecie. Wysyłam maile do hodowców z prośbą o rozpoznanie.

Zastanawiam się nad sensem dalszej hodowli. Targają mną wątpliwości i nie wiem co dalej.

Kozlęta są bardzo słabe. Przed wczoraj oba już stały na nóżkach. Niestety z każdą godziną ich stan się zmienia. Wczoraj wyraznie osłabły. Całą noc płakały i płaczą do tej pory. Karmię  butelką co kilka godzin. Piją mleko dla cieląt. Nie mam pewności co dalej będzie. Raz jeden przechodzi kryzys, raz drugi. Na dzień dzisiejszy słabszy jest kozlak,  który w pierwszym dniu był silniejszy. U jednego z maluchów od początku występowała biegunka, w tej chwili sytuacja się unormowała. Jednak mam wrażenie że oba kozlątka cierpią na bóle brzuszków. Przed każdym wypróżnieniem płaczą. Płaczą też kiedy robią siku. Nauczyłam się już jak funkcjonują. Przy wypróżnianiu masuję im odbyty, na siku podnoszę do góry żeby się nie oblewały. Mamy rytm dnia. Między 6-8 rano butelka, siku, kupa, spanie masowanie, butelka, siku, kupa i tak cały dzień. Zupełnie podobnie jak przy ludzkim dziecku. Próbuję je rozruszać. Masuję nóżki, podnoszę. Widzę że lubią kiedy je dotykam. Wtedy wyraznie się uspokajają. Zużywam ogromne ilości papierowych ręczników i chusteczek dla niemowląt. Czuje niepokój zostawiając je w domu na kilka godzin bo nie wiem co zastanę po powrocie. To trochę takie nienaturalne. Nie mogę ich jednak wynieść do obory ponieważ są jeszcze zbyt słabe. Mogłyby się wychłodzić w nocy. W sobotę święty przygotował dla nich boksik po Bolku. Mają przygotowane miejsce i mam nadzieję że za jakiś czas będę mogła je przenieść.

Mizia całkowicie straciła mleko,  problemy zaczęły się kiedy przestałam im podawać drogocenną siarę. Nie było tego wiele, czasami kilkanaście kropli, czasami 10 ml. Widocznie wystarczało aby w miarę funkcjonowały. Skończyła się siara, zaczęły się problemy.

Maluchy są pod opieką weterynarza. Dostały wapno, kroplówki na wzmocnienie, selen. Nie zliczę już ile wykonałam telefonów do tego lekarza. Jak widzę że któryś z maluchów słabnie, wsiadam w auto i jadę do gabinetu. 

Wczoraj minął tydzień odkąd koza zaczęła cierpieć i  zaczął się poród którego tragiczny finał rozegrał się w środę. Jestem zmęczona. Walczę, ale mam się ochotę poddać. Tak bardzo chciałabym aby przeżyły. Jeden z maluchów ma bezwładną nóżkę. Najprawdopodobniej jest to ta, za którą był wyciagany podczas porodu.

Kozlątka jak wszystkie kozy lubią być wyżej niż inni. Dlatego upodobały sobie półeczkę na którą potrafiły już wpełznąć. To były szczęśliwe chwile. Miałam wtedy przekonanie że idzie ku lepszemu i uda nam się. Dzisiaj już nie pełzają. Płaczą i są osłabione. Znowu czeka mnie wizyta u weterynarza.


Znana jest mi już płeć maleństw, ciekawe czy zgadniecie ? lekarz się pomylił, dziwne to dla mnie. Chociaż po tym wszystkim nie powinno mnie już nic zdziwić.

Tli się tli ...

Nie dokończyłam poprzedniego posta, ale to już historia. Liczy się to co teraz, nie będę na razie pisać o tym wszystkim. Praktycznie 4 doby bez snu lub po 2, 3 godziny.
Mizia zaczęła poród w niedzielę w nocy. Żaden z weterynarzy jednak go nie rozpoznał. Potrzebne było cesarskie cięcie, którego nikt nie wykonał. Rodziła 4 dni. Skończyła wczoraj o godzinie 14. Bilans. Popękana macica. W oborze jak w rzezni. Ból i krzyk rozrywanego zwierzęcia.
4 dni prosiłam weterynarzy o pomoc dla mojej kozy. Nie otrzymałam jej, pomimo że wzywani byli kilkakrotnie, już nie pamiętam ile razy obmacywali i nikt jej nie chciał pomóc.

To było chyba najbardziej traumatyczne doznanie w moim całym życiu.

Jakimś cudem młode przeżyły. Choć nikt nie dawał im szansy. Nawet weterynarz który je wyrywał z kozy. Po chwili zauważyłam tlące się życie, które tli się nadal.
Do dzisiejszego popołudnia nie wiedziałam czy Mizia będzie zyć. Stał się kolejny cud. Wstała i zaczęła jeść. Niestety nie ma mleka, odrzuciła maluchy a ja zostałam kozią mamą. Nie lada wyzwanie mam teraz. Na razie walczymy o życie. Wierzę jednak że skoro żyją a nie powinny, dostały szansę i ją wykorzystają przy mojej pomocy.

Zupełnie niespodziewanie zostałam kozią mamą. Nie jest łatwo o nie ...

O...

Miało być o śniegowym bałwanie i Trzech Królach oraz o degustacji, a będzie o ...  w telegraficznym skrócie.

Cofamy się do 14 grudnia. Wtedy to wchodząc do koziej obórki spostrzegłam dużą bulę zwisającą z narządów rodnych mojej kozy Mizi.
Przerażenie w oczach. Dzwonię do weterynarza (niby mojego zaufanego, ale o tym pózniej). Niestety jego żona utrudnia mi kontakt. Suma, sumarum kontaktu brak. Wracam do koziarni. Po buli ślad zniknął. Pozostaję w nieświadomości. Nie dociekam. Szukam martwego płodu. Brak.
Potem informacja. Pani koza najprawdopodobniej poroniła. Ok. Łykam łzy. Przechodzę do porządku dziennego. Koza zdrowa. Apetyt dopisuje. Nic się nie dzieje. Żal. Nie będzie kozlaczka, nie będzie mleczka i serków. Cóż. Może Luśka ...

Mija dzień za dniem, przyglądam się kozie. Czuję wyrazne ruchy. Zwidy ?, omamy mam? , trawienie ?. Biję się z myślami.

Mijają kolejne dni. Brzuch wariuje. Będzie co ma być. Pod koniec miesiąca miałam się przekonać. Bacznie obserwuje kozę.

W międzyczasie przychodzi zima. Taka jak to w naszych górach. Sypie i sypie i sypie. Odśnieżam i odśnieżam. Maszyna okazała się może i dobra, ale nie na moje pagóry. Zostaje stara dobra łopata.

Czwartek chyba to był, ranek wczesny. Wchodzę do obórki jak co dzień. Śniadanie niosę. Miśce wisi znowu znajoma bula. Tym razem większa. Nie dzwonię już. Łapie aparat i pstrykam szybko fotkę. A nóż znowu się zniknie ?

Jadę do weta. Proszę pana co to jest ? To jest, to jest ... no ta pochwa kozia, wyszła. Trzeba szyć. Szyć ok. Znaczy moja koza w ciąży jest ? no pewnie tak, myślę sobie ... Znawca tematu pyta ? kiedy termin ?. Mówię że już za chwilę, tydzień, może dwa. Zastanawia się ... może nie trzeba szyć ? ja ... no nie wiem. Znawca. Trzeba będzie przeciąć. No tak przeciąć. I siedzieć w obórce od rana do nocy. Nie da się fizycznie, nie da. Nie szyjemy. W końcu wkrótce poród ...Przed wyjściem wymogłam obietnicę. Przyjedzie pan jak będzie potrzeba. Bo wiadomo, że znawca bez potrzeby nie jezdzi. Przyjadę. Nawet w nocy o 12 ? i o 4 rano też ? oczywiście zapewnił. Uspokojona wychodzę. Dodam jeszcze tylko że znawca ma do mnie "całe" 10 km.

Wracam do domu. Bula bawi się ze mną w chowanego. Pojawiam się i znikam.

 A snieg sypie i sypie, a ja odśnieżam i odśnieżam ... cdn.

Noworoczne nie postanowienia

Znowu miałam przerwę w pisaniu. Nowy rok się zaczął bez szału. Spokojnie i bez fajerwerków. Mam nadzieję że kolejne miesiące będą właśnie takie. Nie podejmowałam żadnych postanowień noworocznych, chyba tylko poza jednym. Postanowiliśmy, a może w sumie ja postanowiłam formalnie zalegalizować związek ze świętym. W naszym dziwnym kraju tak po prostu trzeba. Nie daje się przeżyć życia razem, ale osobno. Miałam nadzieję że nasze państwo wzorem innych w końcu zalegalizuje konkubinat. Mogę się niestety nie doczekać. Tak więc zostanę żoną, jakkolwiek by to nie brzmiało. Nazwisko zmienię, ot i chyba tyle ze zmian. Może jeszcze na tę okoliczność święty jako świeżo upieczony małżonek kilka dni wolnego sobie zrobi.

A właściwie dlaczego święty jest święty ? a no dlatego, że wytrzymał ze mną już bez mała prawie 13 lat. A wytrzymać ze mną ciężko. Jest spokojny i cierpliwy i wyraznie darzy mnie wielkim uczuciem i nie jest to lubienie. Święty ma złote ręce i wielkie serce, które kiedyś mi podarował. Spełnia moje szalone pomysły i nawet jak coś się  nie da, to da się. Święty jest pracoholikiem. Wraca z pracy zarobkowej i w zasadzie od razu wskakuje w swoje domowe robocze ubranka. Nie usiedzi na tyłku kilku minut. Remont naszej chałupy przeprowadza sam, nigdy do niczego nie wzywaliśmy żadnego specjalisty. Robi za elektryka, hydraulika, murarza, cieślę, drwala, przy okazji mechanika samochodowego itp. nawet w ostatnim czasie nauczył się kozę doić, tak sam z siebie. Najwięcej boi się moich pomysłów budowlano - remontowych. Bo co tu dużo gadać, mam ich wiele i wypełniane są rękami świętego, przy mojej niewielkiej pomocy.
W nielicznych wolnych chwilach lubi latać po górach, a zna nasze okolice jak mało kto. Jest mistrzem zbierania grzybów. Czasami mam wrażenie, że je chyba na węch wyczuwa.
Zawsze wstaje kiedy wszyscy jeszcze śpią. Po cichutku żeby nikogo nie budzić. Wychodzi z chałupy na świat Boży i patrzy. Latem często znajduję go w moich grządkach, szczególnie w niedzielę, kiedy nie wypada włączać żadnych hałasujących maszyn ... tak ci tu trochę powyrywałem te chwaściska, mówi.
Czasami zastanawiam się o czym myśli, ogólnie mało mówi, co nie oznacza że jest milczkiem. Ale to akurat chyba nie wada. Wystarczy że ja gadam i gadam ...